Om het verschil in achtergrond op gebied van mediëren en remediëren goed te begrijpen is het belangrijk om allereerst te weten dat Feuerstein zowel de cognitieve ontwikkelingstheorie van Piaget als de ontwikkelingspsychologie van Vygotski omarmt.
Beiden zijn belangrijk voor de basis van het Nederlands onderwijsstelsel. Feuerstein was zelfs een studiegenoot van Piaget en Vygotski.
Feuerstein maakt gebruik van de cognitieve leertheorie van Piaget, maar legt net als Vygotski niet de nadruk op de fysieke wereld, maar op de sociale omgeving. Piaget had minder baat bij de sociale omgeving, en kon zich qua onderzoekomgeving beperken tot de middenklasse, en een omgeving waar op dat moment weinig operationele problemen waren. Feuerstein en Vygotski daarentegen voltrokken hun onderzoek in gebieden waar laagopgeleide mensen vanuit alle werelddelen te maken hadden met gemiste leerervaringen. Het betrekken van deze sociale culturele werkelijkheid zagen Feuerstein en Vygotski als noodzakelijk om leerlingen in staat te stellen zelf eigenaar te worden van het proces van ‘leren leren’. Wanneer je geen rekening houdt met verschillen in culturele processen kan je intelligentie niet als rekbaar of veranderbaar zien. Het gevaar is dan wel dat kinderen met een andere culturele achtergrond of gemiste leerervaringen moeilijk de ruimte krijgen om tot ontplooiing te komen, binnen een interculturele omgeving. Zij hebben een aantal belangrijke leerervaringen ‘eenvoudigweg’ gemist. Feuerstein kon zich hier niet mee vereenzelvigen. Na de Holocaust stond Feuerstein voor de taak kinderen met trauma en gemiste leerervaringen tot leren te stimuleren. Hier ligt het begin van het verrijkingsprogramma, dat door het Feuerstein Institute wereldwijd doorontwikkeld is. Speerpunt is: ‘ het alsnog mediëren van gemiste leerervaringen’.
