Feuerstein noemt vier redenen om dit programma aan te bieden:
⦁ Laag functionerende leerlingen tonen weinig bereidheid om van het onderwerp, data of gebeurtenissen af te wijken met het doel tot hogere denkvaardigheden te komen. Ze zijn namelijk sterk op de harde feiten gericht als het afronden van bladzijden, hoofdstukken etc. Leerkrachten die met de leerlingen principes van het ‘leren leren’ willen afleiden, boeken daarom weinig succes. Het is beter om een verrijkingsprogramma dan als einddoel van een mediatieproces te zien naast het programma. Wanneer inhoud en proces gescheiden worden, zal de weerstand bij de leerling afnemen. Eenmaal toegerust met de juiste vaardigheden zullen de kinderen veel meer bereidheid hebben om energie te steken in denkvaardigheden als waarnemen, vergelijken, niet blokkeren, niet impulsief zijn, organiseren, plannen, decoderen, categoriseren, beoordelen van sociale conflicten, het zoeken naar criteria voor waarheid en leugen, en het logische bewijs erbinnen in.
⦁ Een tweede reden kan zijn dat leerkrachten er moeite mee hebben om een curriculum in te zetten dat hogere denkvaardigheden stimuleert, omdat dit ten koste gaat van de tijd die ze aan kennis willen delen. Zeker wanneer er weinig geloof is voor herstel van cognitieve functies en/ of weinig kennis over de voorwaarden om tot leren te komen of herstel, is de moeite tevergeefs om inhoud en proces te integreren.
⦁ Een derde reden om de instructie van inhoud en het proces van ‘leren leren’ niet te combineren is dat de inhoud zou kunnen competeren met het proces.
⦁ Een inhoudsgerichte aanpak zal faalervaringen van de leerlingen naar boven halen. Sommige leerlingen zullen zeggen. ‘Ik geef het op’, ik heb zo vaak gefaald. De variatie die binnen het programma aangeboden wordt, kan ertoe bijdragen dat de leerling aan leerprocessen deelneemt, die hij ervoor weigerde, omdat de noodzakelijke cognitieve functies niet goed aangelegd waren.
